Czternasty fragment popularnonaukowych nowych rozważań historycznych o korzeniach narodu i państwa polskiego.
Już niedugo dostępna będzie książka w wydaniu papierowym, zawierająca oprócz tekstu zestaw map.
Ludwik F. Wissecki, Maciej Jaxa Wólski
STAROŻYTNE DZIEJE WIŚLAN I POLAN
NOWE ROZWAŻANIA O KORZENIACH NARODU I PAŃSTWA
CZĘŚĆ I
POŁUDNIE: KRAINA WIŚLAN
(…)
Rozdział 3
PIERWSI ROLNICY
(…)
33
Podobnie historia XX wieku może potoczyłaby się inaczej, gdyby w swoim czasie profesorowie wiedeńskiej akademii sztuk pięknych docenili malarskie zdolności (zresztą autentyczne) dwudziestotrzyletniego Austriaka, niejakiego Adolfa Hitlera. Może, jeśliby został ukierunkowany artystycznie, specjalizowałby się na przykład w projektowaniu pocztówek świątecznych, zamiast w podpalaniu świata i mordowaniu ludzi.
Lecz może profesorowie intuicyjnie wyczuli jego wynaturzoną osobowość – i to ich do niego zniechęciło?
W każdym razie można uznać, iż owi artystyczni decydenci ponoszą w jakiejś części współwinę za światowy dramat lat 1939 – 1945.
A co do Adolfa H. – to podzielaliśmy niegdyś jego zafascynowanie książkami Karola Maya. Było to w czasach, gdy jako dziesięciolatkowie biegaliśmy po lesie z łukiem wystruganym z drzewca świątecznej choinki i z karabinem wyciętym laubzegą z grubej dykty, z lufą ze starego mosiężnego karnisza. Czasem żałujemy, że już nie odkrywamy tamtych klimatów. Natomiast Herr Adolf ponoć delektował się nimi do końca życia. Może utożsamiał się z Old Shatterhadem? Albo nawet z samym Winnetou?
34
Powróćmy jednak do głównego nurtu naszej opowieści.
Nazwa „Aryów” tkwi w nazwie Iran – od starożytnego „ariana”, co jest objaśniane jako przymiotnik o znaczeniu „aryowijski”: wszak lud perski od czasów odległej starożytności nazywa swój kraj Ariana. W starożytnej Persji kraina Aria była jedną ze wschodnich prowincji, podbitych około połowy VI w. przed Chr. przez Cyrusa II. Jej osią hydrograficzną była rzeka Arios. Na obszarze tej krainy leżały jezioro Aria i góra Aria, a jej główne miasto nosiło nazwę Aria. Wschodnie prowincje państwa perskiego – Aria, Partia, Arachozja, Drangiana, Gedrozja, Paropamisada – nosiły zbiorczą nazwę Ariana.
Aria była prowincją imperium Aleksandra Wielkiego; po jego śmierci przypadła diadochowi Stasandrosowi.
W pięćset lat po Aleksandrze perscy królowie z dynastii sasanidzkiej nazywali siebie „władcami Eranu i Aneranu” – czyli krain aryowijskich i nie-aryowijskich.
W VII wieku narzucenie arabskiego islamu zbarbaryzowało aryowijską zoroastryjską ścieżkę rozwojową ludu perskiego.
Jednak na szczęście rdzeń plemiennej świadomości aryowijskiej okazał się silniejszy, nawet pod skorupą obcej ideologii: nowożytni Persowie w 1935 roku przyjęli dla swego kraju oficjalną nazwę Iran (z pahlawi – języka partyjskiego) jako potwierdzenie swej starożytnej przynależności do ludu aryowijskiego.
Zaś w 1967 roku szach perski Muhammad Reza Pahlawi II nadał sobie oficjalny tytuł „Szachinszach, Aryamehr” – „Król królów, Słońce Aryów”. Szach prowadził swoje państwo ku europeizacji i potędze. Niestety, dynastia „partyjska” została w 1980 roku obalona przez ciemnych mułłów i aryowijska kraina perska stała się jednym z centrów islamskiego terroryzmu.
35
Północne Indie, od gór Windhja po Himalaje i od Morza Arabskiego po Zatokę Bengalską, były najstarszą częścią Indii aryowijskich, którą nazywano Aryawarta – ‘kraina Aryów’. Czyż nie jest to nazwa pokrewna do ‘Ariart’? A może nawet należałoby nazwę praojczyzny Aryów nad Eufratem i Tygrysem rekonstruować nie jako ‘Ariart’, lecz jako Aryawarta − i taką właśnie nazwę Aryowie przenieśli do północnych Indii?
36
Nazwa „Indie” także jest aryowijska: pochodzi od sanskryckiego „sindhu”, co znaczy po prostu „rzeka”. Pliniusz pisze: „Indus incolis Sindus appellatus” – „Indus przez mieszkańców Sindus nazywany”.
37
W starożytności w północnej Aryawarcie, u podnóża Himalajów, istniało królestwo Kośala, którym władała dynastia Śakija. W VI wieku p.n.e. królem Kośali był niejaki Siuddhodana. Jego syn Siddhartha Gautama przeszedł do historii świata jako Budda.
Zaprezentowaliśmy już w tej opowieści wiele domniemań sprzecznych z aktualnie funkcjonującymi (i aktualnie obowiązującymi!) poglądami dotyczącymi prehistorii. Nie możemy przeto oprzeć się pokusie przelania na papier jeszcze jednego heretyckiego pomysłu.
38
Skoro królestwo Kośala leżało na obszarze Aryawarty, to nie można wykluczyć, że dynastia Śakijów mogła być aryowijska. Jeśli takie przypuszczenie można uznać za realne historycznie – to w takim razie moglibyśmy wysnuć domniemanie, iż buddyzm jest religią powstałą w etnokulturowym środowisku aryowijskim. Podobnie, jak perski zaratusztrianizm.
39
Zaratusztrianizm jest religią starszą niż buddyzm, najprawdopodobniej najstarszą z tzw. religii objawionych.. Narodził się wśród aryowijskich Persów. Jest różnie datowany. Twórcę tej religii, Zaratusztrę, umieszczano w VII – VI w. p.n.e. Ale nowsze poglądy cofają jego biografię co najmniej do IX wieku p.n.e., lub do czasów jeszcze dawniejszych – do wczesnej epoki brązu, a nawet do późnej epoki kamienia. Wielu religioznawców wyraża pogląd, że Zaratusztra nie „wymyślił” nowej religii, lecz był kontynuatorem odwiecznej religii perskiej – zebrał w jedność i skodyfikował na nowo pradawne mity aryowijskie.
Zaratusztrianizm był wielką, ważną religią – główną religią Persów być może nawet przez trzy i pół tysiąca lat – aż do czasu inwazji islamskiej.
Obecnie w świecie rozsiane są już tylko niewielkie gniazda religijne, w których jest praktykowany; jego wyznawcy są nazywani Parsami – „czcicielami ognia”.
Dodamy jeszcze, że o ile historyczności Buddy nikt nie podważa, o tyle Zaratusztrę niektórzy (ale tylko niektórzy) uważają za postać mityczną, niejako syntetycznie łączącą w sobie postacie wielu „proroków” – reformatorów religijnych z różnych okresów perskich pradziejów.
My wszakże jesteśmy przekonani, że istniał człowiek o tym imieniu, filozof i przywódca religijny („prorok” w sensie biblijnym), który zjednoczył aryowijskie plemiona pra-perskie wokół nowej idei, dając podwalinę pod przyszłe sukcesy polityczne tego ludu.
Ciąg dalszy nastąpi…
Przeczytaj:
https://stowarzyszenierkw.org/kultura/starozytne-dzieje-wislan-i-polan-odcinek-7/
