Czy układ z 1960 r. między Rządem PRL i Rządem USA ma być ukrywany, bo utrąca on żydowskie oczekiwania po ustawie JUST Act s. 447?

Czy układ z 1960 r. między Rządem PRL i Rządem USA ma być ukrywany, bo utrąca on żydowskie oczekiwania po ustawie JUST Act s. 447? [format PDF]

16 lipca 1960 r. w Waszyngtonie zawarto
UKŁAD MIĘDZY RZĄDEM POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ I RZĄDEM STANÓW ZJEDNOCZONYCH AMERYKI DOTYCZĄCY ROSZCZEŃ OBYWATELI STANÓW ZJEDNOCZONYCH.

ARTYKUŁ II

Roszczeniami, o których mowa w artykule I i które są uregulowane i zaspokojone niniejszym układem, są roszczenia obywateli Stanów Zjednoczonych z tytułu:

(a) nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia przez Polskę mienia oraz praw i interesów związanych lub odnoszących się do mienia;

(b) przejęcia własności albo utraty używania lub użytkowania mienia na podstawie polskich ustaw, dekretów lub innych zarządzeń, ograniczających lub uszczuplających prawa i interesy związane lub odnoszące się do mienia, przy czym rozumie się, że dla celów niniejszego ustępu datą przejęcia własności albo utraty używania lub użytkowania jest data, w której tego rodzaju polskie prawa, dekrety lub inne zarządzenia zostały po raz pierwszy zastosowane do mienia; oraz

(c) długów przedsiębiorstw, które zostały znacjonalizowane lub przejęte przez Polskę i długów, które obciążały mienie znacjonalizowane, przejęte na własność lub inaczej przejęte przez Polskę.”

ARTYKUŁ III

Suma zapłacona Rządowi Stanów Zjednoczonych w myśl artykułu I niniejszego układu zostanie rozdzielona w sposób i zgodnie z metodą podziału, zastosowanymi wedle uznania Rządu Stanów Zjednoczonych.”

„ARTYKUŁ  IV

„Po wejściu w życie niniejszego układu Rząd Stanów Zjednoczonych nie będzie przedstawiał Rządowi Polskiemu ani nie będzie popierał roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych do Rządu Polskiego, o których mowa w artykule I niniejszego układu.

W przypadku gdyby takie roszczenia zostały bezpośrednio przedłożone przez obywateli Stanów Zjednoczonych Rządowi Polskiemu, Rząd Polski przekaże je Rządowi Stanów Zjednoczonych.”   

 Do układu dołączony jest 3-stronicowy załącznik.

Nie przytoczone powyżej treści pozostałych artykułów układu zawarte są w   opublikowanym w całości układzie wraz z jego załącznikiem, a oto do niego linki.

Układ z 1960 r. między PRL i USA – wersja w j. angielskimhttps://jozefbizon.files.wordpress.com/2019/11/uklad-miedzy-usa-a-polska-z-1960-r-dotyczacy-roszczen-obywateli-stanow-zjednoczonych-w-angielska-zrodlo-nr-1.pdf

Układ z 1960 r. między PRL i USA – wersja w j. polskim.
https://jozefbizon.files.wordpress.com/2019/11/uklad-miedzy-usa-a-polska-z-1960-r-dotyczacy-roszczen-obywateli-stanow-zjednoczonych-w-polska-zrodlo-nr-1.pdf

Utyskujący teraz Żydzi i ich organizacje niech mają pretensje do Prezydenta USA Franklina Roosevelta (ewentualnie do Anglii), bo to on razem Churchillem oddał Polskę pod panowanie Stalina, bo to przez niego stała się możliwa nacjonalizacja (i inne formy pozbawienia własności) majątków żydowskich na terenie Polski.

Żydzi  z USA już raz próbowali wychodzić ze swymi roszczeniami przeciwko Polsce przez sądami USA i ostatecznie zostali tam przez sąd odprawieni z kwitkiem.
Na przeszkodzie stanął im nie do przejścia publikowany tu układ z 1960 r. pomiędzy PRL a USA.

Postanowiono zatem dokonać rewizji tego układu.

Zorganizowano kilkudniowe międzynarodowe spotkanie w Terezinie (Czech) no i koniecznie musiała tam powstać Deklaracja Trezińska pod ustawę USA JUST s. 447.

Ustawa JUST Act s. 447 ma na celu doprowadzenie do dokonania rewizji bardzo niewygodnego dla Żydów układu z 1960 r. między PRL i USA.

No, ale jak to się ma do zapewnień USA zawartych w treści artykułu IV tego układu?

„Rząd Stanów Zjednoczonych nie będzie przedstawiał Rządowi Polskiemu ani nie będzie popierał roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych do Rządu Polskiego.”

Potwierdzeniem faktu zawarcia powyższego układu z 1960 r. między PRL i USA – a i tego, że  Rząd PRL z tego się wywiązał – jest treść udzielonej odpowiedzi 18 sierpnia 2001 r. na interpelację  nr 2357 z 12 lipca 2011 r. posła Ryszarda Terleckiego (obecnie Wicemarszałka Senatu RP, a poprzednio Marszałka Senatu).

Poniżej fragment udzielonej odpowiedzi na interpelację przez Zbigniewa Sosnowski ego podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji – z upoważnienia ministra.

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia 27 lipca 2011 r. (sygn. SPS-023-23570/11) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana Ryszarda Terleckiego w sprawie umowy indemnizacyjnej zawartej w dniu 16 lipca 1960 r. pomiędzy rządami PRL i Stanów Zjednoczonych Ameryki, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Na wstępie wskazać należy, że problematyka tzw. układów indemnizacyjnych wiąże się z faktem przejęcia na rzecz Skarbu Państwa w okresie po zakończeniu II wojny światowej mienia pozostawionego w Polsce przez obywateli państw, z którymi układy powyższe zawierano. Przejęcie to nastąpiło przede wszystkim na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17, z późn. zm.), tzw. ustawy o nacjonalizacji przemysłu, oraz dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (t.j. Dz. U. z 1945 r., Nr 3, poz. 13, z późn. zm.).

Wskazać należy, że Polska w latach 1948-1971 zawarła ogółem 12 wymienionych niżej układów indemnizacyjnych (odszkodowawczych):

1) układ z 19 marca 1948 r. dotyczący udzielenia przez Polskę odszkodowania dla interesów francuskich dotkniętych przez ustawę polską z dnia 3 stycznia 1946 r. o nacjonalizacji;

2) protokół nr 1 z dnia 12 maja 1949 r. w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce i protokół nr 2 z dnia 26 lutego 1953 r. w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce;

3) układ z dnia 25 czerwca 1949 r. między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską dotyczący odszkodowania dla interesów szwajcarskich w Polsce;

4) układ między rządem polskim i rządem szwedzkim zawarty w Sztokholmie w dniu 16 listopada 1949 r. w sprawie odszkodowania dla interesów szwedzkich w Polsce;

5) układ z dnia 11 listopada 1954 r. pomiędzy rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczący załatwienia spraw finansowych;

6) układ z dnia 29 grudnia 1955 r. między Królewskim Rządem Norweskim a rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dotyczący likwidacji wzajemnych roszczeń finansowych;

7) układ z dnia 16 lipca 1960 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych;

8) układ z dnia 14 listopada 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z jednej strony a rządem Królestwa Belgii i rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga z drugiej strony dotyczący odszkodowania za niektóre interesy belgijskie i luksemburskie w Polsce;

9) układ z dnia 22 listopada 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a królewskim rządem Grecji dotyczący odszkodowania za interesy greckie w Polsce;

10) układ z dnia 20 grudnia 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Królestwa Holandii dotyczący odszkodowania za niektóre interesy holenderskie w Polsce;

11) układ z dnia 6 października 1970 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Austrii o uregulowaniu określonych zagadnień finansowych;

12) układ z dnia 15 października 1971 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Kanady dotyczący uregulowania spraw finansowych.

Na podstawie powyższych umów polski rząd przekazał państwom – sygnatariuszom układów globalne kwoty pieniężne na uregulowanie roszczeń odszkodowawczych obywateli tychże państw, których mienie pozostawione w Polsce zostało w okresie powojennym przejęte na rzecz Skarbu Państwa albo którzy utracili posiadanie swego mienia na skutek wojny i tego posiadania nie odzyskali.
Odszkodowania przyznane na podstawie tych układów były płacone z reguły w gotówce, w ratach np.:
Danii wypłacono 5,7 mln koron duńskich w ciągu 15 lat,
Szwajcarii – 52,2 mln franków szwajcarskich rozłożonych na 13 rat,
Szwecji – 116 mln koron szwedzkich w 17 ratach,
USA – 40 mln dolarów amerykańskich w 20 ratach,
Austrii – 71,5 mln szylingów austriackich w 12 rocznych ratach,
Kanadzie – 1,225 mln dolarów kanadyjskich w 7 ratach rocznych.”

Na szczególną uwagę – w kontekście ustawowej zamiany prawa użytkowania wieczystego na prawo własności (przez PiS, a i pozostałą całą sejmową resztę) –  zasługuje poniższy fragment z tej odpowiedzi na interpelację:

„Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku wydanym w składzie 7 sędziów z dnia 17 maja 1999 r., sygn. OSA 2/98).
W związku z powyższym w celu zabezpieczenia nabytych przez Skarb Państwa uprawnień właścicielskich uchwalona została ustawa z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65).”

Czy rządzący Polską chcą wystawić na żer zorganizowanych środowisk żydowskich po podaniu się naciskom płynących z ustawy JUST Act s. 447?
Przecież żaden z tych uszczęśliwionych ludzi nie będzie znał dnia i godziny czy i kiedy przyjdą obcy po ten majątek nadany mu ustawowo na podstawie posiadanego prawa wieczystego użytkowania budynku i gruntu.

W tym kontekście znamienna jest treść odpowiedzi na interpelację  nr 19412 z 03 lutego 2018 r. posła Jacka Wilka.
Poseł Jacek Wilk w swej interpelacji pisze:

Senat USA przyjął 12 grudnia 2017 roku ustawę nr 447, której skutki – prawne i finansowe – mają się z założenia rozciągać na państwa obce („państwa objęte”).”
i m.in. pyta:

„3. Czy jacykolwiek przedstawiciele Rzeczypospolitej Polskiej – w szczególności prezydent, prezes Rady Ministrów lub ministrowie i wiceministrowie (sekretarze/podsekretarze stanu) – składali w ciągu ostatnich 25 lat przedstawicielom jakichkolwiek państw obcych, organizacji międzynarodowych lub organizacji prywatnych jakiekolwiek propozycje, obietnice lub zobowiązania sugerujące możliwość zmiany polskiego prawa (spadkowego lub prawa dotyczącego reprywatyzacji ew. restytucji mienia) w kierunku umożliwiającym przekazywanie mienia bez spadkobierców lub rekompensat za takie mienie jakimkolwiek osobom, grupom osób lub organizacjom?

4. Czy władze lub przedstawiciele Rzeczypospolitej Polskiej zamierzają zająć jakiekolwiek stanowisko wobec omawianej ustawy Senatu USA? Jeśli tak, to proszę o przedstawienie założeń takiego stanowiska.”

Poniżej fragment udzielonej odpowiedzi z 27 marca 2018 r. na interpelację przez podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Piotra Wawrzyka – z upoważnienia Ministra Spraw Zagranicznych:

„Regulacja S. 447 Justice for Uncompensated Survivors Today (JUST) Act of 2017 będąca przedmiotem interpelacji jest obiektem pogłębionego zainteresowania polskich służb dyplomatycznych i podlega monitoringowi ze strony Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Amerykański Senat 12 grudnia 2017 r. jednomyślnie przyjął projekt ustawy (S. 447), która nakłada na Sekretarza Stanu USA obowiązek monitorowania w poszczególnych państwach kwestii związanych ze zwrotem mienia utraconego podczas II wojny światowej, a także zagrabionego przez władze komunistyczne. Jego autorami są senatorowie Marco Rubio (R – Floryda) oraz Tammy Baldwin (D – Wisconsin). Projekt skierowano aktualnie do Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów, która od lutego 2017 r. debatuje nad siostrzanym projektem (H. R. 1226), zawierającym niewielkie zmiany w stosunku do projektu senackiego. Mając na uwadze etap procesu legislacyjnego, na jakim znajdują się prace nad ustawą JUST Act oraz brak pewności co do jej finalnego kształtu przedwczesnym byłoby przesądzać o ostatecznych skutkach regulacji.

Jednocześnie pragniemy podkreślić, iż Ministerstwo Spraw Zagranicznych w sposób zdecydowanie negatywny odnosi się do wszelkich ew. działań, inicjatyw (w kraju i za granicą) zmierzających do wysuwania roszczeń majątkowych wobec Państwa Polskiego lub takich zmian w ustawodawstwie RP, które umożliwiłyby przekazywanie mienia bezspadkowego lub rekompensaty za takie mienie jakimkolwiek osobom, grupom osób lub organizacjom.”

Jak widać – oni analizują, monitorują, nie są pewni, no i byłoby przedwcześnie.
Zaś środowiska żydowskie działają, a do tego na cały świat krzyczą.
MSZ czekał na podpis Trumpa – i się doczekał. Nadal kręci, wierci, pewnie analizuje i monitoruje itp. I tak to trwa po dzień dzisiejszy.

W odpowiedzi na interpelację posła Jacka Wilka nie ma informacji udzielonych 7 lat wcześniej (za rządów PO i PSL) w odpowiedzi na interpelację z 2011 r. posła Ryszarda Terleckiego. Po co? Wystarczy przecież, że wiedzą ci co mają wiedzieć. Reszta wiedzieć nie musi, a i nie jest to wskazane.

 W odpowiedzi nie wskazano na Układ z 1960 r. między PRL i USA.
A co do reszty pytań zawartych w interpelacji posła Jacka Wilka, to kolokwialnie mówiąc je olano.

02 listopada 2019 r. nowy ambasador Izraela w Polsce Alexander Ben Zvi w rozmowie z Radiem Zet „Pytany o kwestię restytucji mienia zaznaczył, że nie jest jego główną misją jako ambasadora w Polsce rozmawiać ciągle o majątku pożydowskim w Polsce. – W niektórych krajach Wyszehradu, na Węgrzech, w Czechach, Słowacji przyjęto jakieś rozwiązania; rząd i gmina żydowska doszły tam do porozumienia. Myślę, że w końcu (także w Polsce – red.) musi się znaleźć jakieś porozumienie – stwierdził. Dodał, że dyskusja na ten temat musi odbywać się spokojnie i między ekspertami, a nie mediach.

No to i się znalazło. To zaś poniższe do kosza.

Pliki do pobrania:

1. Ustawa JUST Act s. 447 uchwalona przez Senat USA w dniu 12 grudnia 2017 r. i podpisana Donalda Trumpa w dniu 09 maja 2018 r. w oryginalnej wersji (wraz ze wskazaniem adresu wejścia do jej oficjalnej strony USA), a także z tłumaczeniem na język polski tej ustawy.

2. Układ z 1960 r. między PRL i USA dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych – wersja w języku angielskim.

3. Układ z 1960 r. między PRL i USA dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych – wersja w języku polskim.

4. Interpelacje wraz z udzielonymi na nie odpowiedziami: posła Ryszarda Terleckiego z 2011 r., posła Jacka Wilka z 2018 r.

Boguchwała, A.D. 25 listopada 2019 r.

Ps.
To jest zbyt ważne dla Ciebie, dla Twoich dzieci, wnuków i dalszych pokoleń Polaków, abyś teraz miał stać z boku i tego nie nagłaśniać.
Zbyt wielu jest zainteresowanych tym, aby tego nie nagłaśniać.

Józef Bizoń

Źródło: Sursum Corda – Józef Bizoń, 25 listopada 2019.

Dodaj komentarz