Wyjaśnienie uniżonej polityki wobec Izraela oraz chowania głowy w piasek w sprawie „STOP447”

Przedstawiamy Państwu analizę dokumentu dotyczącego bezpieczeństwa informacyjnego Polski.

Zaczniemy od podsumowania i konkluzji. Niżej znajdzie się szczegółowa analiza dokumentu.

Analiza Strategii Bezpieczeństwa Informacyjnego RP na podstawie projektu BBN z 24.07.2015 r.

Podsumowanie. Cały dokument napisany jest sprawnie i fachowo. Zdiagnozowane zostały wszystkie zagrożenia bezpieczeństwa informacyjnego RP z uwzględnieniem sektora prywatnego i społecznego. Należy nadmienić, iż język dokumentu posługuje się takimi pojęciami, jak przeciwnik, wrogi atak, czy trolling. Jest to normalną terminologią w kwestiach dotyczących bezpieczeństwa państwa. W przedstawionej analizie nie chodzi o to, że lewica jest trollującym przeciwnikiem i wrogiem działającym na szkodę bezpieczeństwa informacyjnego. Chodzi o precyzyjne określenie zagrożeń informacyjnych oraz środków zaradczych oraz sposobów zwalczania wrogich ataków na ten sektor bezpieczeństwa narodowego.

W przedstawianym dokumencie zlokalizowano m.in. zagrożenia płynące z:

  • działalności mediów z obcym kapitałem;
  • działalności organizacji społecznych oraz fundacji zasilanych kapitałem zagranicznym;
  • świadomych oraz nieświadomych agentów wpływu – aktywnych medialnie wpływowych ludzi;
  • wrogie media społecznościowe;
  • wrogi trolling w infosferze;
  • celowe działania intoksykacyjne ośrodków krajowych oraz zewnętrznych

Trafnie określono zespół niezbędnych działań obronnych:

  • stworzenie międzysektorowego oraz międzyresortowego centrum koordynacji polityką informacyjną oraz strategią obrony sfery informacyjnej państwa;
  • monitoring obcej prasy oraz organizacji finansowanych przez wrogie ośrodki;
  • stworzenie centrum operacyjnego oraz stworzenie wyspecjalizowanych komórek obronnych i informacyjnych;
  • zaangażowanie w działalność obrony sfery informacyjnej społeczeństwa oraz mediów społecznościowych;
  • opracowanie systemu finansowania organizacji patriotycznych, mediów społecznościowych oraz pro-polskiej prasy niezależnej.

Z perspektywy 4. lat dzielących nas obecnie od daty powstania omawianego dokumentu, należy stwierdzić, iż zagadnienia związane z bezpieczeństwem informacyjnym RP są całkowicie lub prawie całkowicie pomijane w bieżącej działalności rządu.

Dotychczas nie sformułowano dokumentu końcowego, co zdecydowanie postuluje omawiany projekt ASBI.

Nie stworzono jednolitego centrum informacyjnego. Obserwowaliśmy jedynie próby przekształcenia publicznej TVP w rządowy pas transmisyjny dla przekazywania informacji strategicznych. Należy jednak stwierdzić, iż próby te są połowiczne i niewystarczające. Przyczyną tego niepowodzenia jest brak ośrodka koordynującego polityki informacyjne, historyczne oraz informację międzynarodową. Być może kadra TVP stara się wspierać pro-polską sferę informacyjną, jednak z braku jednolitego przekazu ze strony administracji, skazana jest na domysły oraz nieustającą improwizację. Na plus należy odnotować ostatnią rządową kampanię informacyjną związaną ze skutecznym kontratakiem na rosyjski, wrogi, atak w zakresie polityki historycznej odnoszący się do sprawstwa wywołania II Wojny Światowej przez Polskę. Również dobrze przeprowadzona kampania informacyjna związana z obchodami 75. rocznicy wyzwolenia Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau organizowanymi w Izraelu, pozwoliła zrozumieć opinii publicznej mechanizm tego wrogiego ataku na polską sferę informacyjną. Kampanii takich jest jednak stanowczo za mało w obliczu wielości problemów wykorzystywanych przez wrogie ośrodki do ataku na naszą infosferę.

Nie stworzono centrum operacyjnego koordynującego walkę z dezinformacją. Obserwujemy jedynie reaktywne, doraźne działania rządu na kolejne akcje dyfamacyjne prowadzone przeciwko Polsce, jednak nie można zaobserwować (z powodu ich braku) żadnych akcji wyprzedzających, czy afirmujących polską rację stanu. Powołano co prawda Polską Fundację Narodową, właśnie w ramach wypracowywania odpowiednich strategii obronno-zaczepnych w kwestii chronienia polskiej przestrzeni informacyjnej, lecz w stosunku do przekazanych Fundacji środków, efekty jej działania są wysoce niezadowalające. Kolejny raz obserwujemy fatalne decyzje personalne wynikające prawdopodobnie z poplecznictwa i znajomości, a pomijające faktyczne kompetencje. Za 100 mln złotych, które Fundacja ma rocznie do dyspozycji, bez trudu utworzono by wielojęzyczny portal prezentujący globalnie sprawy polskie. Przede wszystkim Amerykanom, Brytyjczykom, Rosjanom, Niemcom i Francuzom. Byłaby to dla społeczeństw tych krajów odtrutką na ciągłe dezinformacje oraz intoksykacje obecne w lewicowych mediach europejskich oraz światowych.

W dokumencie konkretnie wymieniono jedynie cztery zagrożenia dyfamacyjne przeciwko Polsce:

  • antysemityzm;
  • islamofobię (pod nazwą ksenofobii);
  • jątrzenie na kierunku polityki ukraińskiej ;
  • jątrzenie na kierunku polityki litewskiej.

Trzeba przyznać, iż w tych aspektach aktywność rządu jest więcej niż zadowalająca. Nasza polityka w stosunku do Izraela oraz amerykańskiej diaspory żydowskiej jest wręcz uniżona. Widać też olbrzymią determinację rządu w budowaniu pozytywnych relacji z Ukrainą i Litwą. Wynika z tego, iż rząd stara się realizować jakąś koncepcję strategiczną bezpieczeństwa informacyjnego RP, jednak nie posiadając konkretnych i aktualnych analiz eksperckich zmuszony jest do działania doraźnego i wielce przypadkowego. Winę za brak odpowiednich opracowań ponosi biuro BBN do spółki z MON, w których kompetencji i obowiązkach jest sporządzenie odpowiedniego memorandum dla rządu, czego dotychczas nie uczyniono.

Nawet nieuzbrojonym okiem widać tutaj zaniechania starej kadry zatrzymanej przez Prezydenta w BBN (gen. Jarosław Kraszewski) oraz skutki usunięcia ze stanowiska nieprzejednanego, lecz nie lubiącego się z Prezydentem min. Macierewicza.

Nie stworzono systemu finansowania organizacji i ośrodków pozarządowych. Widać co prawda wsparcie dla organizacji patriotycznych, strażniczych oraz think tanków, lecz przeznaczane środki są zbyt skąpe. Przyczyną tego stanu rzeczy jest zasilanie właściwych do współpracy obronnej przestrzeni informacyjnej RP organizacji nie bezpośrednio, na mocy opracowanej polityki (której nie ma), lecz w sposób pośredni, poprzez konkursy organizowane przez poszczególne ministerstwa. Konkursy te dysponują środkami unijnymi i dlatego nie ma możliwości stworzenia właściwych regulaminów. Konkursy te musza być otwarte, pluralistyczne oraz postępowe, co skutkuje tym, że lwia część unijnych środków trafia do organizacji lewicowych, celowo niszczących polską sferę informacyjną.

W związku z powyższym, plany repolonizacji mediów w Polsce stają się mrzonką i pustymi obietnicami politycznymi, napór wrogich i obcych ośrodków informacyjnych nie maleje, zaś strategia rozbijania oraz konfliktowania społeczeństwa polskiego realizowana jest praktycznie bez żadnych przeszkód. Konkluzja: Polska znajduje się obecnie pod naporem zmasowanego i dobrze zorganizowanego ataku na sferę informacyjną, poprzez wrogie ośrodki w Internecie, prasie radiu i telewizji. Z powodu braku opracowywanej bezskutecznie od ponad 4. lat strategii obronnej, nasza obrona jest niewystarczająca, przypadkowa i chaotyczna. Nie jest również zasilana odpowiednimi środkami finansowymi, w przeciwieństwie do strony atakującej.

Wyjaśnia to występujące obecnie społeczne zjawisko „rozdwojenia jaźni politycznej”, czyli podział Polaków na dwa wrogie sobie polskojęzyczne plemiona. Każde z nich święcie przekonane jest (w wymiarze masowym) o swoich racjach oraz słuszności postępowania. Dalszy brak rzetelnej debaty publicznej oraz skoordynowanej akcji informacyjnej ze strony rządu, skutkował będzie, jeśli nie nasileniem obecnego kryzysu, to przynajmniej jego utrwaleniem na kolejne lata dzielące nas od następnych wyborów.

Omówienie dokumentu

We wprowadzeniu  dokument powołuje się na postanowienia Strategii bezpieczeństwa Narodowego RP:

„Punktem wyjścia niniejszej Doktryny są kierunkowe postanowienia Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP dotyczące bezpieczeństwa informacyjnego i ochrony informacji niejawnych oraz cyberbezpieczeństwa. Ten ostatni wymiar bezpieczeństwa informacyjnego został już wcześniej rozwinięty w przyjętej w 2015 r. Doktrynie cyberbezpieczeństwa RP i w niniejszym dokumencie nie będzie szerzej podejmowany. W przyszłości należałoby scalić obydwa dokumenty w jeden.”

Podkreśla się doniosłość oraz wrażliwość bezpieczeństwa informacyjnego na całokształt bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa międzynarodowego. Znaczy to, iż bezpieczeństwo informacyjne jest podatne na wrogie ataki oraz, że jest czynnikiem mającym wpływ na inne sektory bezpieczeństwa.

Autorzy projekty ASBI trafnie dostrzegają trudności wynikające z kontroli administracyjnej przepływu informacji w mediach oraz mediach społecznościowych i debacie publicznej podkreślając iż:

„Działania na rzecz bezpieczeństwa informacyjnego muszą być podejmowane z uwzględnieniem ochrony praw człowieka i obywatela, a szczególnie poszanowaniem prawa do wolności słowa oraz prywatności. Proporcjonalność środków bezpieczeństwa w stosunku do zagrożeń powinna być oparta na efektywnej i wiarygodnej analizie ryzyka.”

Dokument jest sformułowany w sposób nowoczesny. Przewiduje się w nim wrogie działania państw i podmiotów zewnętrznych, jak i wewnętrznych grup wpływu w infosferze, w tym wrogich ośrodków propagandy, dezinformacji, operacji psychologicznych, inżynierii społecznej oraz zwykłego, wydawałoby się trollowania.

1. CELE STRATEGICZNE RP W DZIEDZINIE BEZPIECZEŃSTWA INFORMACYJNEGO

Celami strategicznymi w ogólnym zarysie, jest diagnoza zagrożeń oraz sposoby przeciwdziałania na poziomie przygotowawczym (preparacyjnym) oraz zarządzania operacyjnego. Dokument przewiduje stworzenie rządowego, ponadresortowego, trans-sektorowego centrum kierowania (zarządzania) informacją oraz stworzenie rządowych i pozarządowych think tanków na bieżąco monitorujących sytuację bezpieczeństwa informacyjnego państwa. Przewiduje się również utworzenie operacyjnych komórek defensywnych oraz ofensywnych czynnie przeciwdziałających (defensywa) akcjom dezinformacyjnym, jak również czynnie promujących pożądany obraz sytuacji poza granicami Polski (działania ofensywne).

2. ŚRODOWISKO BEZPIECZEŃSTWA INFORMACYJNEGO RP

W rozdziale tym wymienione zostały zagrożenia wewnętrzne oraz zewnętrzne bezpieczeństwa informacyjnego oraz wskazane zostały ryzyka systemu, czyli niedomagania oraz rzeczy dotychczas nie zrobione. Moim zdaniem do najważniejszych należą następujące elementy:

 Zagrożenia wewnętrzne:

  • „rozpowszechnianie i powielanie treści propagandowych mające na celu ukazanie polskiej racji stanu w negatywnym świetle;
  • występowanie w społeczeństwie deficytów informacyjnych, skutkujących podatnością na wrogą perswazję;
  • trolling, wroga propaganda, zakłócająca realizację istotnych zadań administracji publicznej
  • monopolizacja rynku informacyjnego i jego poszczególnych struktur;
  • przejmowanie lub finansowanie mediów przez podmioty nieprzychylne lub wrogie Polsce;
  • eksploatowanie drażliwych kwestii w kontaktach międzynarodowych, w tym bilateralnych, przy wykorzystaniu wsparcia określonych podmiotów i osób”.

Zagrożenia wewnętrzne (ryzyka oraz niedomagania systemowe):

„Istotnym ryzykiem w obszarze bezpieczeństwa informacyjnego może być niewystarczająca adaptacja strukturalna i koordynacyjna działań w obliczu zagrożenia informacyjnego, szczególnie w kreowaniu spójnej polityki informacyjnej oraz działań w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego.

  • brak efektywnego systemu kształcenia i szkolenia w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego;
  • niewystarczająca liczba wykwalifikowanych pracowników bezpieczeństwa informacyjnego;
  • brak jednolitego, skoordynowanego przekazu informacyjnego ze strony struktur rządowych formułowanego do społeczeństwa;
  • brak systemu finansowania przedsięwzięć na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa informacyjnego;
  • niska reaktywność systemowa wobec agresji informacyjno-propagandowej;”

Zagrożenia zewnętrzne:

  • wroga aktywność operacyjna struktur informacyjno-propagandowych aktorów państwowych i pozapaństwowych
  • działania propagandowe i dezinformacyjne
  • dominacja potencjalnych agresorów w środowisku informacyjnym
  • penetracja środowiska informacyjnego RP przez wrogie struktury informacyjno-propagandowe
  • inspirowane z zewnątrz działania informacyjne podmiotów wewnętrznych mające na celu wywoływanie i pogłębianie podziałów społecznych i politycznych
  • wsparcie zewnętrzne dla podmiotów realizujących politykę przeciwnika
  • dezinformacja obywateli innych państw, w tym tworzących wspólnoty organizacyjne w kwestiach dotyczących polskiej polityki zagranicznej.
  • doprowadzenie do eskalacji napięć w stosunkach międzynarodowych, w tym bilateralnych i multilateralnych
  • kształtowanie negatywnego obrazu Polski na arenie międzynarodowej, w tym wśród sojuszników, przede wszystkim w ramach NATO i UE
  • wywoływanie w społeczeństwach i elitach politycznych tych państw nastrojów antypolskich na przykład poprzez nagłaśnianie i akcentowanie jednostkowych wypowiedzi przedstawicieli polityki, sprzecznych z oficjalną linią polityki zagranicznej RP w kluczowych, strategicznych sprawach
  • dyskredytowanie polskiej polityki zagranicznej na arenie międzynarodowej
  • działanie zagranicznych struktur informacyjnych przeciwko interesom RP
  • szerzenie treści antypolskich za pośrednictwem mediów o zasięgu międzynarodowym: ­ tworzenie w obiegu informacyjnym na Zachodzie obrazu Polski jako kraju ksenofobicznego i antysemickiego
  •  ­inspirowanie konfliktu polsko-litewskiego na tle mniejszości polskiej na Litwie – możliwość tworzenia przez wrogie służby specjalne wrażenia istnienia zbrojnego separatyzmu polskiego na Wileńszczyźnie
  •  ­inspirowanie konfliktu polsko-ukraińskiego na tle historycznym przy możliwym zastosowaniu zamachów terrorystycznych rzekomo dokonanych przez Ukraińców przeciw Polakom i odwrotnie
  • budowanie lobby interesów obcego państwa w ramach struktur wspólnotowych (UE, NATO)

Zagrożenia zewnętrzne (ryzyka oraz niedomagania systemowe):

  • Ryzyka mogą wypływać z niewłaściwego zarządzania sytuacjami kryzysowymi wynikającymi z szerzenia treści antypolskich za pośrednictwem mediów o zasięgu międzynarodowym:
  • konieczność walki z wizerunkiem „antysemickiej Polski”;
  • dyskredytacja władz RP w celu obniżenia ich pozycji w stosunkach z przywódcami innych państw;

3. KONCEPCJA ZADAŃ OPERACYJNYCH W ZAKRESIE BEZPIECZEŃSTWA INFORMACYJNEGO RP

W odpowiedzi na wymienione w rozdziale 2. zagrożenia dla bezpieczeństwa informacyjnego państwa zaleca się następujące działania obronne do realizacji:

 przez sektor publiczny:

  • rozpoznawanie środowiska informacyjnego (m.in. określenie podmiotów przyjaznych, neutralnych i wrogich) oraz analiza i ocena zagrożeń środowiska informacyjnego (w tym potencjalnych celów oraz możliwych do użycia kanałów informacyjnych)
  • prognoza skuteczności planowanych działań
  • prowadzenie analizy ryzyka i prognoz dotyczących zagrożeń dla bezpieczeństwa informacyjnego
  • opracowanie systemu monitoringu potencjalnych zagrożeń oraz efektywnego systemu przeciwdziałania zidentyfikowanym zagrożeniom, w tym wymiany danych i informacji
  • współpraca z sektorem prywatnym w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom
  • planowanie użycia środków oddziaływania na środowisko informacyjne
  • właściwe wykorzystywanie synergii powstałej w wyniku współpracy i koordynacji działań pomiędzy podmiotami różnych sektorów bezpieczeństwa narodowego i społeczeństwa obywatelskiego
  • wdrożenie efektywnego i akceptowalnego społecznie systemu identyfikacji źródeł przekazów informacyjnych
  • zapewnienie funkcjonowania spójnego systemu monitorowania i dystrybucji informacji w wymiarze cywilnym i wojskowym
  • wspieranie działań mających na celu umacnianie tożsamości narodowej
  • prowadzenie kampanii społecznych mających pozytywnie wpłynąć na obraz Polski
  • podejmowanie walki z propagandą ukazującą Polskę w negatywnym kontekście
  • działania z zakresu komunikacji społecznej budujące markę RP
  • wykorzystanie potencjału dyplomacji publicznej
  • prowadzenie działań zmierzających do zabezpieczenia informacyjnego strategicznych organizacji i spółek, których działanie wpływa bezpośrednio lub pośrednio na stan bezpieczeństwa narodowego Polski
  • zapobieganie, w ramach działań kontrwywiadowczych, aktywizacji przez obce państwo wybranych grup społecznych, celem realizacji interesów sprzecznych z interesem RP
  • stworzenie społecznej zdolności do rozpoznawania i neutralizacji dezinformacji
  • aktywizacja kapitału społecznego
  • wdrażanie mechanizmów kontrinformacji oraz edukacja i uświadamianie obywateli na poziomie narodowym m.in. poprzez zaangażowanie mediów
  • planowanie użycia i produkcji środków oddziaływania na środowisko informacyjne.

przez sektor prywatny:

  • współpraca z sektorem publicznym w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom środowiska informacyjnego

przez sektor społeczny:

  • działania wspierające bezpieczeństwo informacyjne państwa (udział w zapewnianiu bezpieczeństwa sektora publicznego i prywatnego)
  • kreowanie spójnego przekazu służącego interesom Polski
  • zaangażowanie obywateli oraz udział w przedsięwzięciach i ruchach obywatelskich służących wzmocnieniu bezpieczeństwa informacyjnego
  • samoorganizacja społeczeństwa obywatelskiego poprzez samokształcenie, podnoszenie świadomości o zagrożeniach i wspieranie obywatelskiego potencjału przeciwdziałania (np. tzw. „dobre trolle”)
  • świadome konsumowanie treści informacyjnych, analiza treści (identyfikacja ataków propagandowych i dezinformacyjnych).

 Główne zadania transsektorowe:

  • współpraca sektora państwowego (służby, wojsko, administracja na wszystkich szczeblach) z mediami w celu lepszej ochrony interesów państwa w sferze informacyjnej
  • przeciwdziałanie propagandzie oraz reagowanie kryzysowe z wykorzystaniem potencjału społecznego
  • właściwe kreowanie postaw społecznych na rzecz bezpieczeństwa narodowego
  • ustanawianie standardów i dobrych praktyk służących osiąganiu celów strategicznych w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego.

4. KONCEPCJA ZADAŃ PREPARACYJNYCH (PRZYGOTOWAWCZYCH) W DZIEDZINIE BEZPIECZEŃSTWA INFORMACYJNEGO (UTRZYMANIE I ROZWÓJ SYSTEMU BEZPIECZEŃSTWA INFORMACYJNEGO RP)

Niezbędna jest „integracja systemu walki informacyjnej, jako elementu w systemie bezpieczeństwa narodowego”. Służyć temu mają m.in.:

  • stworzenie prawnych podstaw instytucjonalnej koordynacji działań w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego; [BRAK]
  • opracowanie rozwiązań umożliwiających przeciwdziałanie zagrożeniom informacyjnym przez właściwe podmioty (zdolności ofensywne i defensywne);
  • opracowanie i wdrożenie norm regulujących relacje państwa, mediów publicznych i innych ośrodków informacyjnych w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego RP; [BRAK]
  • zbudowanie kompleksowego systemu umożliwiającego realizację zadań z zakresu polityki informacyjnej państwa (sektora cywilnego i militarnego); [BRAK]
  • stworzenie (lub wykorzystanie istniejącego) organu pomocniczego Rady Ministrów o kompetencjach doradczych, konsultacyjnych i koordynacyjnych, odpowiedzialnego za analizę zagrożeń i opracowywanie zasad bieżącej i długofalowej polityki informacyjnej państwa;
  • doskonalenie procedur, zasad i norm zmierzających do usprawnienia pracy organów odpowiedzialnych za ochronę obywateli w zakresie bezpieczeństwa informacyjnego;
  • zabezpieczenie finansowe działań służących prowadzeniu polityki informacyjnej państwa; [BRAK]

Działania operacyjne skierowane do społeczeństwa:

  • zapobieganie zjawisku wykluczenia informacyjnego
  • zaangażowanie społeczeństwa w kraju oraz Polonii w proces weryfikowania odbieranych przekazów informacyjnych
  • opracowanie koncepcji budżetowej w zakresie wsparcia organizacji służących zapewnieniu tożsamości narodowej i dziedzictwa kulturowego, promujących postawy patriotyczne i proobronne w duchu polskiej racji stanu
  • opracowanie planów i programów działania zmierzających do utrzymania odpowiedniej zdolności funkcjonowania społeczeństwa w czasie zagrożenia
  • utworzenie katalogu inicjatyw kulturalnych wchodzących w skład przedsięwzięć wspierających politykę informacyjną państwa w duchu polskiego interesu narodowego.

Jacek Biel

Dodaj komentarz