Fot. Jacek Nowacki (bydgoszcz24.pl)
Haniebnie skromne obchody państwowe ( a któż to niepodzielnie od 5-ciu lat rządzi?) największego triumfu polskich wojsk w naszej historii. Z okazji 100. rocznicy wielkiego zwycięstwa wojska polskiego w Bitwie Warszawskiej Bydgoscy Patrioci uczcili pamięć bohatera walk z bolszewikami w 1920 roku – gen. Aleksandra Karnickiego. Bydgoska patriotyczna uroczystość odbyła się na cmentarzu przy ul. Kcyńskiej .
Portal bydgoszcz24.pl w fotorelacji z uroczystości wskazał na słowa bydgoskiego radnego Jerzego Mickusia, który powiedział, że miejsce pochówku gen. Aleksandra Karnickiego jest dla Bydgoskich Patriotów i kibiców Zawiszy miejscem szczególnym. Środowiska te od lat opiekują się grobem bohatera Bitwy Warszawskiej. Przypomniał też postać generała i jego związek z Bydgoszczą.
Natomiast Tomasz Kłopocki z Bydgoskich Patriotów powiedział: Bitwa Warszawska dla Polski i Europy była zwycięstwem nad bolszewizmem. Bolszewicy zostali zatrzymani w Polsce, na przedmieściach Warszawy. Polska była wtedy rozbita, ale nadchodząca czerwona zaraza postawiła wszystkich na nogi. Dzisiaj stoimy przed inną zarazą, przed zarazą tęczową, która też atakuje nasze środowiska, atakuje Polskę. Jest to czas na zastanowienie się, abyśmy wspólnie zwarli szeregi i wspólnie stanęli przeciwko nim.
Aleksander Karnicki (ur. 30 stycznia 1869 w Łowiczu, zm. 12 listopada 1942 w Kutnie – generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.
Od 1890 oficer rosyjskiej kawalerii. Uczestniczył m.in. w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 r. Podczas I wojny światowej był dowódcą 2. Zaamurskiego Pułku Konnego, następnie brygady i dywizji jazdy na froncie niemieckim. 26 marca 1916 awansował na generała majora. Od 10 lutego do 12 czerwca 1918 był zastępcą dowódcy I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. 27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego. i mianowany inspektorem kawalerii Wojska Polskiego”[2]. Potem na froncie bolszewickim był dowódcą Frontu Wołyńskiego (marzec – czerwiec 1919). W okresie lipiec 1919 – kwiecień 1920 był szefem Misji Wojskowej przy kwaterze dowódcy Białych Sił Zbrojnych Południa Rosji gen. Antona Denikina w Taganrogu, z zadaniem nawiązania współpracy i uzgodnienia działań przeciw bolszewikom. Misja zakończyła się fiaskiem, ponieważ przywódcy Rosji nie zamierzali tolerować wolnej Polski. Raporty Karnickiego spowodowały decyzję Piłsudskiego o wstrzymaniu operacji wojskowych przeciw bolszewikom, co najpierw ich uratowało od klęski w wojnie domowej z 'Białymi” a później pomogło odnieść zwycięstwo. W kwietniu 1920 gen Karnicki powrócił do kraju, a w maju objął dowództwo Dywizji Jazdy na Ukrainie. W lipcu i sierpniu 1920 dowodził VIII Brygadą Jazdy i Grupą Jazdy przy 5 Armii. Odznaczył się w bojach z 1 Armią Konną Budionnego. Na skutek intryg gen. Eugeniusza de Henning-Michaelisa, od kwietnia 1921 w stanie spoczynku. Na emeryturze osiadł w Bydgoszczy przy ulicy Cieszkowskiego 11 (od czerwca 1921). Po kampanii wrześniowej i rozpoczęciu okupacji niemieckiej jesienią 1939 został wysiedlony przez Niemców do Kutna. Zmarł tam po ciężkiej chorobie. W 1964 prochy przewieziono do Bydgoszczy, gdzie spoczęły na cmentarzu przy ul. Kcyńskiej.
- źródła: bydgoszcz24.pl z 15.08.2020r.
- https://bydgoszcz24.pl/pl/11_wiadomosci/23370_bydgoscy-patrioci-oddali-hold-gen-aleksandrowi-karnickiemu-w-100-lecie-cudu-nad-wisla.html
- wikipedia.org