Polska flota została powołana na rozkaz ówczesnego naczelnika Józefa Piłsudskiego. Z racji tego, że Gdańsk nie znajdował się w granicach II Rzeczpospolitej, stworzono dla niej dwa porty wojenne na Helu i w Gdyni.
Gdy groźba ataku Niemiec w 1939 roku stała się realna, polskie dowództwo zdecydowało się na ewakuację trzech najnowocześniejszych okrętów wojennych z Bałtyku. Niszczyciele ORP „Błyskawica”, ORP „Burza” i ORP „Grom” zostały wysłane do Anglii by tam po połączeniu z Royal Navy mogły kontynuować walkę. W późniejszym czasie dotarły tam także polskie okręty podwodne „Orzeł” i „Wilk”. Ten pierwszy dokonał tego po spektakularnej ucieczce z Talina, gdze został internowany wraz z załogą. Głównymi bazami morskimi w Wielkiej Brytanii stały się Plymouth-Devonport i Greenock (Clyde).
Wszystkie jednostki morskie, które udało się ewakuować do Wielkiej Brytanii, weszły w skład odtworzonej Polskiej Marynarki Wojennej, której dowódcą został kontradmirał Jerzy Świrski.
Okręty polskiej floty uczestniczyły w najważniejszych operacjach morskich u boku aliantów. Przepłynęły łącznie ponad 1,2 miliona mil morskich, eskortowały 787 konwojów oraz przeprowadziły 1162 patrole i akcje bojowe. Zatopiły 8 niemieckich okrętów i 39 statków, uszkodziły ponad 18 jednostek i zestrzeliły co najmniej 20 samolotów Luftwaffe. W latach 1939-45 zginęło 404 polskich oficerów, podchorążych, podoficerów i marynarzy. 31 marca 1947 r. rozwiązano Polską Marynarkę Wojenną w Wielkiej Brytanii. W obawie przez komunistycznymi represjami w Polsce, większość marynarzy pozostała na emigracji.
Źródło: Polska Fundacja Narodowa