Dwustronne uderzenie grupy dowodzonej przez Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego /1360 ludzi i trzy pociągi pancerne/, możliwe dzięki zlekceważeniu przez Ukraińców zagrożenia i niezabezpieczeniu szlaków kolejowych, przesądziło o wyniku trzytygodniowych polsko-ukraińskich walk we Lwowie. Wśród 6 tys. polskich obrońców miasta ponad 20% stanowiła młodzież szkolna i studenci / Orlęta Lwowskie/. Pomimo wycofania się przeciwnika, w tym doświadczonych frontowych jednostek strzelców siczowych, zmagania na przedpolach Lwowa trwały jeszcze kilka miesięcy.