3 lutego 1920 roku Józef Piłsudski nadał nazwę Tatarski Pułk Ułanów imienia płk. Mustafy Achmatowicza jednostce jazdy polskich Tatarów walczącej w wojnie polsko-bolszewickiej.
Tradycje tatarskie w polskiej armii są bardzo długie. Sięgają XIV wieku. Wielu Tatarów oddawało życie za Rzeczpospolitą.
Mieli oni swój udział również w walkach o odzyskanie niepodległości, czego przykładem jest historia braci Sulkiewiczów, którzy służyli sprawie polskiej w trakcie I wojny światowej. Jeden z nich, Aleksander, był bliskim przyjacielem Józefa Piłsudskiego.
Oddział tatarski zaczął formować się już w 1919 roku. Do walki zgłaszali się nie tylko Tatarzy, ale również polscy muzułmanie innego pochodzenia. Żołnierze jednostki walczyli m.in. w trakcie wyprawy kijowskiej.
Żołnierze pułku tatarskiego mieli charakterystyczne umundurowanie i symbole jednostki. Nosili okrągłe czapy – papachy, a zamiast sztandaru posiadali buńczuk, czyli znak jednostki w formie drzewca zakończonego tarczą i kitą z końskiego włosia. Proporczyki tatarskich ułanów zdobił półksiężyc.
Pod koniec wojny pułk został rozformowany, a wielu jego żołnierzy trafiło do 13. Pułku Ułanów Wileńskich. Pierwszy szwadron tej jednostki otrzymał nazwę „tatarski” i walczył w wojnie obronnej 1939 roku. Jednostka została rozwiązana przez dowódcę po szarży, jakiej dokonała 10 września. Ten fakt zakończył wielowiekową tradycję tatarską w Wojsku Polskim.
źródło: polskieradio24.pl